Για όσους δεν το γνωρίζουν το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς διορίστηκε ως πρωθυπουργός της Ελλάδος και στη συνέχεια πρωτοστάτησε στην επιβολή του δικτατορικού καθεστώτος του οποίου ήταν επικεφαλής.
Διαβάστε πώς έβαλε την Ελλάδα και τους Έλληνες πάνω από τους δανειστές και τις τράπεζες! Η ιστορία έχει ως εξής: Το 1936 η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε επισυνάψει με την Βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique». Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο που είχε ιδρύσει η κοινωνία των εθνών κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς υποχρεώσεις της.
Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας! Στο υπόμνημά της η Ελληνική κυβέρνηση ανέφερε:
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση και εάν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σέλ.25).
Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης, το 1938, όπου τόνισε τα αυτονόητα: «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μία έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό της. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της.
Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του αποζημιώσεις, αν αυτό θέτει σε κίνδυνο την λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και την διοίκηση η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους»!
Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνές Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα, το 2003, στηρίχτηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος Πρόεδρός της, Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρας του αντί να την υποδουλώσει στο Δ.Ν.Τ.
Διαβάστε πώς έβαλε την Ελλάδα και τους Έλληνες πάνω από τους δανειστές και τις τράπεζες! Η ιστορία έχει ως εξής: Το 1936 η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε επισυνάψει με την Βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique». Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο που είχε ιδρύσει η κοινωνία των εθνών κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς υποχρεώσεις της.
Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας! Στο υπόμνημά της η Ελληνική κυβέρνηση ανέφερε:
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση και εάν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σέλ.25).
Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης, το 1938, όπου τόνισε τα αυτονόητα: «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μία έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό της. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της.
Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του αποζημιώσεις, αν αυτό θέτει σε κίνδυνο την λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και την διοίκηση η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους»!
Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνές Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα, το 2003, στηρίχτηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος Πρόεδρός της, Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρας του αντί να την υποδουλώσει στο Δ.Ν.Τ.
